Part 3

Do pokoju Milagros wparowała wściekła Amanda.

- Gdzie jest moja sukienka ?!

- Jaka kurde sukienka ? Daj się wyspać człowieku.. – powiedziała zaspana Milagros i ponownie ułożyła się do poduszki. Jednak siostra nie dawała za wygraną.

- Położyłam ją niedawno do prania i teraz nigdzie jej nie ma ! Musisz ją mieć gdzieś w tym swoim syfie.

- A no tak, przypominam sobie. Chciałam wczoraj zrobić pranie, ale ktoś kazał mi spadać z łazienki, no więc trudno – powiedziała z nutką ironii Mili i uśmiechnęła się triumfalnie.

- Yhhhhh ! Nie cierpię cie – syknęła Amanda i wychodząc, trzasnęła drzwiami.

Milagros jeszcze przez chwilę próbowała ponownie zasnąć, kręciła się na łóżku i próbowała znaleźć najlepszą pozycje, ale jednak uznała że to bez sensu. Postanowiła że wykorzysta wolny czas i sprawdzi pocztę.

Tak jak myślała. Pusto. Zrezygnowana poszła do łazienki. Już po kilku minutach wyszła odświeżona i zaczęła przewalać wszystkie ubrania w szafie.

- Milagros śniadanie ! – usłyszała głos mamy z dołu.

Zjadła w locie i pobiegła na przystanek. Zdążyła na wcześniejszy autobus, więc w szkole była o 7:40.

Postanowiła rozpakować wszystkie książki do szafki i jeszcze pouczyć się słówek z hiszpańskiego. Usiadła więc na podłodze i zaczęła głośno powtarzać wyrazy.

- Te Amo – usłyszała.

- Co Ty gadasz ? – spytała z udawanym zdziwieniem chłopaka stojącego nad nią.

- Te Amo – Kocham Cię. Niby taka mądra a najprostszych słów nie umie – zaśmiał się Rico.

- Siadaj i nie błaznuj – pokazała miejsce na podłodze obok siebie.

- Mam usiąść w białych najdroższych i najlepszych spodniach na tą brudną szkolną podłogę – powiedział udając oburzenie.

- Głupek. Siadasz czy nie ?

Chłopak uśmiechnął się tylko i przysiadł do Milagros. Gadali aż do dzwonka na lekcje, o wszystkim i o niczym. Rico był jej dobrym kolegom od pierwszej klasy. Poznali się na stołówce, gdy Rico podobno przypadkiem wylał jej na bluzkę sok buraczkowy. Mili pomimo że wściekła za ten incydent, bardzo go polubiła i cały czas utrzymują kontakt od tamtej buraczkowej wpadki.

Rozmowę przerwała im Diana.

- Nie zgadniesz co się stało ! Pani Margaret jest chora. Nie mamy hiszpańskiego ! – krzyknęła tak głośno, że cały tłum rozchodzący się na lekcje, obrócił się aby zobaczyć co się stało.

- O jak dobrze. Miałam się uczyć teraz przed lekcją, ale ktoś mi w tym w przeszkodził .. – spojrzała ze znaczącym uśmiechem na Rico.

- Wybacz, nie chciałem – zrobił minę skarconego pieska.

- Dobra, idź już na lekcje – Mili poklepała go po ramieniu i poszła z Dianą przydzielić się do jakiej klasy na zastępstwo.

- Znowu. Znowu tak patrzył.

- Kto ? Rico ?

- Tak, proszę Cie. Nie mów, że tego nie widzisz, tego nie da się nie zauważyć.

- A Ty znowu swoje… Tłumaczyłam Ci, że jesteśmy przyjaciółmi i ani ja, ani on nie planujemy tego zmienić.

- Mili ! Ty to możesz sobie gadać. Ja i tak wiem jak jest i mnie nie oszukasz.

Milagros uznała, że nie warto już kłócić się z przyjaciółką, bo ta jak się uprze to już nic nie jest wstanie jej przekonać.

Dzień niezwykle się dłużył, ale na szczęście zadzwonił już ostatni dzwonek i dziewczyny mogły udać się do domu.

- Może wpadniesz do mnie do domu ?Pomogłabyś mi  z matmy – zaproponowała Milagros.

- Nie dam rady. Rodzice umówili się na jakies biznesowe spotkanie i ja muszę iść z nimi wysłuchiwać tych wapniaków.

- Aj współczuję, w takich przypadkach cieszę się że moi są lekarzami.

Pożegnały się jak zwykle i każda poszła w swoją stronę.

Mili dzwoniła do drzwi, ale nikt nie otwierał. Szybko zaczęła przeszukiwać torbę, ale tam po kluczach ani śladu. Świetnie – pomyślała. Postanowiła zadzwonić do mamy.

- Jestem u kosmetyczki w salonie Isabel, myślałam że później kończysz lekcje, to nie stój może tam pod domem, przyjdź do mnie, przecież do kawałek.

No jasne, kawałeczek – powiedziała do siebie. Koniecznie chciała sprawdzić pocztę, czy może tajemniczy poeta odpisał, a tu czekała ją wyprawa przez osiedle do kosmetyczki. Gdy już weszła do salonu, usiadła przy oknie i obserwowała przechodzących ludzi. Śmiała się w myślach z biegnących ludzi do autobusu albo z zakochanych czteroklasistów chodzących po parku za rękę. Nagle jakby wielka igła wbiła jej się w serce i zaczęła rozdrapywać zaszyte rany. Zobaczyła jego. Tego samego przystojnego bruneta, z idealnie ułożonymi włosami, z pięknymi, zielonymi oczami, w których zawsze odpływała w marzeniach. Miał na sobie jej ulubioną biało-niebieską bluzę, która tak ładnie eksponowała jego ciemną karnacje. Przypomniała sobie jak podczas jednego ze spacerów, gdy zaczął padać deszcz, nałożył ją jej na plecy i delikatnie, ale po męsku objął ją w tali. Zamknęła oczy i wyobraziła sobie, że znowu jest w jego ramionach i jak zawsze obsypuje go pocałunkami. Mieli ze sobą tyle cudownych wspomnień, tyle miłych chwil. Ale teraz to nie miało znaczenia. Stał z niejaką Natal. Rozmawiali o czymś bardzo zawzięcie, wyglądało tak jakby dziewczyna mu się z czegoś tłumaczyła, a po jego minie można wywnioskować, że nie wierzy w to co słyszy. Znała to jego spojrzenie, pełne zamyślenia i tajemniczości. Zawsze chciała wiedzieć co w takiej chwili myśli, ale to było niemożliwe. Teraz widząc ich razem, wrócił do niej ten ból i cierpnie, które przeżywała te kilka miesięcy temu. Ten moment gdy zobaczyła ich razem w łóżku na jednej z imprez, był jednym z najgorszych przeżyć w jej życiu. Nigdy nie czuła się tak upokorzona i zgorszona jak wtedy.
Nagle Natal szybkim krokiem poszła na przystanek, a Luck skręcił w zupełnie inną stronę. Pokłócili się – pomyślała i poczuła małą nutkę radości, jednak zaraz się za takie myślenie skarciła.

- Możemy już jechać. Jesteś aniołem, że tyle na mnie czekałaś – powiedziała mama.

- Jesteś mi winna pyszny obiad, mam ochotę na naleśniki z owocami – rozmarzyła się Mili.

- Co tylko chcesz słońce, wracamy i już ci robię.

Milagros pierwsze co popędziła do komputera i zalogowała się na pocztę.
„Masz (5) nieodebranych wiadomości” – przeczytała i serce zabiło jej szybciej. Za chwilę jednak rozczarowała się bo trzy z nich były o bonach promocyjnych jakiś sklepów, a czwarta z facebooka o tym, że ktoś skomentował jej post. Pozbawiona nadziei najechała na ostatnią wiadomość. Oczy jej zabłysły i serce waliło jak szalone.

Adwen  :  Witaj Flying dragon, tak pamiętam Cie. Z tego co kojarzę, jesteś jedną z moich nielicznych czytelniczek i gdyby nie wy, zapewne nie pisałbym wierszy, bo choć nadal uważam że to głupie i bez sensu to wiem, że jest ktoś kto to czyta, nieważne czy to jedna osoba czy tysiąc. Nie wiem co chcesz o mnie wiedzieć, nie jestem zbyt  interesującą osobą. Pytaj, a ja będę odpowiadał.

Przeczytała tą wiadomość jeszcze ze sto razy. Nie mogła uwierzyć, że odpisał i to tak jak nigdy by się nie spodziewała. Ręce jej się trzęsły i nie była wstanie nic odpisać. Postanowiła dać sobie czas i pomyślała, ze wejdzie na jego bloga, sprawdzić czy może dodał nowy post. 

Zraniłaś moje serce czarnym atramentem

Choć nie

Chciałaś

I w pustkę rzucony

W czarną

Czarną dziurę

Bezkresu kosmosu

Kosmosnego bezkresu

Za czarnym morzem łez

Cierpię

Trwam

Aż przeszły ją dreszcze. Jak zwykle przeczytała go jeszcze z tysiąc razy. Nie wiedziała jak to robił, ale jego wiersze powodowały w niej tyle emocji. Teraz wiedziała już co mu odpisać.

Flying_dragon : Jesteś niesamowity, Twoje wiersze mogłabym czytać na okrągło, a ten ostatni będzie chyba moim ulubionym. Jak Ty to robisz ? Opisujesz swoje uczucia, czy postawiasz się w sytuacji innych ?

Na odpowiedź nie musiała długo czekać, widocznie był akurat zalogowany.

Adwen:  Opisuję to co czuje, nieszczęśliwa miłość, samotność, pozbawiona nadzieja na szczęście – to wszystko co teraz mnie nurtuje. Skąd jesteś ?

Flying_dragon: Rozumiem… Nie przejmuj się, każdy nawet najgorszy okres kiedyś mija. Wiem że łatwo mówić, ale sama tego doświadczam. Ja mieszkam w takim małym mieście, pewnie o nim nie słyszałeś – Lavelon.

Adwen: Chcesz mi o tym opowiedzieć ? Nie wierzę, spójrz co przypadek – ja też mieszkam w Lavelon. Kto wie, może nawet jesteśmy sąsiadami. Haha.

Mili dotknęła swojego czoła, bez wątpienia miała gorączkę. Lecz nie mogła uwierzyć, że chłopak, który wydawał jej się taki niedostępny piszę teraz z nią jak ze starą znajomą i mało tego – mieszka w tym samym mieście co ona. Mimo to nie chciała zaproponować spotkania, chciała żeby pozostał dla niej tajemniczym poetą, przynajmniej na razie. Odpisała mu krótką wiadomość i wyłączyła komputer. Była już 21 a ona nie ruszyła żadnych lekcji. Usiadła do biurka i próbowała skupić się na liczbach niewymiernych, ale myślami była nadal przy komputerze. Mogłaby udać że się źle czuje i jutro zostać w domu, ale rodzice od razu wyczailiby że symuluje. To jest właśnie nieznośny urok posiadania lekarzy w domu.

Skończyła lekcje około północy i zmęczona postanowiła położyć się spać. Leżała na łóżku i już prawie zasypiała gdy poczuła pod poduszką dźwięk wibracji. Sms. 

„Spotkajmy się jutro, czekam przy bunkrach o 15” . No pięknie, jeszcze jego brakowało. Czego on od niej chce ? Pokłócił się z Natal to biedak przypomniał sobie o starej naiwnej dziewczynie. Mili miała dość już tego wszystkiego, wyłączyła telefon i zasnęła.

______________________________________________________

Przepraszam Was za moją nieobecność. Ale za mną ciężki miesiąc, skończyłam III g. więc wszystkie zakończenie, pożegnanie nauczycieli było do przygotowania. Plus ostatnie spotkanie ze znajomymi i wyjazdy rodzinne. Obiecuję, że wszystko nadrobię. Teraz siadam i czytam wszystkie Wasze wpisy, brakowało mi tego. Rozdział jest powiedzmy, że przejściowy, ale mam nadzieję, że nie bardzo nudny. Do tego momentu sama nie wiedziałam, jak potoczy się ta historia, ale po tym rozdziale mam już w głowie pewien zarys. Zobaczymy co  z tego wyjdzie. No a teraz wakacje, więc kolejne części będą dodawane częściej i częściej :D

Pozdrawiam i jeszcze raz przepraszam ~flightless bird.